Vjerujem da se mnogi majstori politicke propagande ne bi slozili s tvrdnjom da je ljudsku svijest na Balkanu teze promijeniti od klimatskih uslova. Oni bi radije bili skloni da samozadovoljno konstatuju kako su njihova nastojanja bila toliko uspjesna da se cini da agresivnu socijalisticko-nacionalisticku svijest u Srba nista ne moze ugroziti ili destabilisati. Jer, jos uvijek se (bar u tom dijelu svijesti stanovnika Balkana srpskog predznaka) lelujaju otrovne magle velesrpskog fundamentalizma...
Gromoglasno odbijanje suocavanja sa cinjenicama mnogih zlocina, javno zaljenje nad sudbinom bivseg Oca Nacije i Vrhovnog Komandanta, sasvim jasni nagovjestaji buducih osvetnickih pohoda, pretijesne veze trenutnih struktura vlasti sa finansijerima svih srpskih avantura posljednje decenije dvadesetog vijeka, flertovanje sa Karadjordjevicima i Crkvom, podgrijavanje konflikta izmedju Crne Gore i Srbije – sve se to moze sabrati u recenicu koja bi mogla da glasi: »Vlast se promijenila (donekle) ali drustvo nije!«
Dokazi bi mogli samo da se nabroje, pa da slika bude prilicno jasna:
• divljacki juris na homoseksualno orijentisane gradjane Srbije;
• vladicanska posjeta Slobodanu Milosevicu, u zatvorskoj celiji, neposredno prije puta u Hag;
• gromopucatelno vracanje drzavljanstva i imovine ostacima dinastije Karadjordjevica; 
• zlokobne proslave kojekakvih cetnickih godisnjica;
• popovi u kasarnama VJ i – skolama;
• definitivno nacionalisticki i regresivno opredijeljeni predstavnici crnogorske opozicije u organima savezne vlasti; 
• objavljivanje otvoreno nacisticke literature, uz prigodnu masovnu reklamu;
• rasisticke organizacije na Univerzitetu;
• poziv da se »sacuvaju hladnjace« za nove leseve cuvenog doktora mrznje i straha;
• protesti zbog prikazivanja TV-dokumentarca o Srebrenici (a ne protiv zlocina);
• nedostatak razumnog plana za smirivanje medjunacionalnih tenzija na Kosovu (kao preduslov rjesavanja naizgled nerjesive krize);
• »guranje pod tepih« ekonomskih problema (ukljucujuci cinjenice o bankrotu privrede)...

U sve to su ljubitelji krvi upetljali i (na prvi pogled) apsolutno nevini Internet. Jer, odskora se na jednoj Internet-adresi mogu naci krajnje morbidne reminiscencije na najmracnije stranice istorije srpskog naroda. Cinizam autora prevazilazi najcrnju mastu – predstavljajuci sadrzaje kao ZEZALICE; mracni web-majstori nude video-klipove medju kojima su »najpopularniji« BRZI VOZ UDARA DETE i KLANJE MUSLIMANA!
Da nije istinito moglo bi da se svrsta u dostignuca nekakve paklom opsjednute maste.
Najtuznije je to sto je nedavno objavljeno da ce vrijedni beogradski zakonodavci poraditi na donosenju zakona o sprecavanju zloupotrebe Interneta, pri cemu (ko zna zbog cega) zanemaruju da vec postoje nekakvi zakoni koji bi se, u medjuvremenu, mogli primijeniti na ZEZALICE (recimo zakon koji sankcionise raspirivanje medjunacionalne mrznje). Ili se doista privid »osvojene« demokratije shvata kao – dozvola za (poziv na) ubijanje!?
Pitanja se naprosto namecu: Ko su autori ZEZALICA? Normalni ljudi ili cudovista? Radikali, DOS-ovci ili SPO-ovci? I – ko uziva u video-klipovima na pomenutoj Internet-adresi? Cime se to ponose Srbi (skloni Internetu)?
Kamo srece da na ta pitanja postoje odgovori!