BEOGRADSKI CRNOGORCI

Novak Kilibarda

Kao sto je poznato, federalna ravnopravnost Crne Gore u SRJ, koja je Ustavom definisana nije se produzila u praksu, najvise stoga sto Ustav Republike Srbije koji datira iz jednopartijskog postitovsko g vremena nije usaglasen sa Saveznim ustavom koji je napisan u Saveznoj Republici Jugoslaviji.

Proces urusavanja i ono malo ostvarene kolicine te ravnopravnosti ubrzava militantni nacionalizam, u raznim svojim vidovima, a kojega reprezentuje gospodin Seselj. I dosadasnja vladavina SPS-DPS rezi ma, koji nacional-patriotskim manipulacijama odrzava unitarnu politicku misao, koja se od Garasanina naovamo iskazuje u otvorenom ili latentnom stanju, sustinski je podsticala to urusavanje. Nije slu cajno g. Milosevic stalno nalazio zajednicki jezik s g. Seseljom; politiku i jednoga i drugoga projektuje uvjerenje da je samo velika Srbija istinska mjera ljubavi i interesa Srba na svim njihovim et nickim i istorijskim prostorima.

Usporavanje ravnopravnosti federalnih cinilaca u SRJ podstaklo je i prisustvo politickih i vojnih formacija Zapada na prostorima druge Jugoslavije, tako sto nacional-militantni manipulatori svaki pol iticki korak, pojedinca i politicke partije, koji znaci prilagodjavanje standardima Evrope i postovanje dokumenata Ujedinjenih nacija, koriste za svoju propagandu kojom dokazuju da vatikanski, novopo redakaski i truli Zapad hoce definitivno da dokrajci srpstvo, pravoslavlje i SRJ. Seseljevski vokabular cak i humanitarnu pomoc sa Zapada definise kao apetit zapadne katolicke azdaje i protestantsko zidovskog Pentagona. Izvanredna politicka vjestina g. Seselja da se predstavi kao spasilac arkadijsko-andjeoskog i nebesko-martirskog srpstva od zapada i sluganskih srpskih partija koje razvijaju tudje zastave po slobodarskim srpskim trgovima, donijelo mu je uspjeh na proteklim izborima.

Pretjerivanje u nastojanju liberalne politike u Crnoj Gori da dokazu kako je Srbija vjekovni ugnjetac Crne Gore, i prizivanje genetike kad se raspravlja o crnogorskom nacionalnom pitanju, posluzilo j e kao stabilni oslonac unitarnim nacionalistima da na Crnu Goru ukazuju kao na nestasnu srbijansku provinciju koju milom ili silom treba dovesti u red. Takav unitarni stav prema Crnoj Gori, koji je n ajumjesnije artikulisao g. Seselj, otvorio je prostore za bujanje pete kolone toga unitarizma u obliku raznih srpskih stranaka u Crnoj Gori. Sve su one programirane izvan Crne Gore da bi glasno dokaz ivale da ne postoji Crnogorska nacija i da treba stvoriti uslove da Crna Gora bez ostatka uraste u tkivo velike Srbije.

U neregulisani ustavni poredak Federacije odnosno u prostore neuspostavljene ravnopravnosti federalnih cinilaca, koje kao sto rekosmo, produkuje razlicite oblike unitarnih namjera u pravcu Crne Gore, uskocili su tzv. beogradski Crnogorci kao spasioci srpstva i pravoslavlja u Crnoj Gori i cuvari Savezne Republike Jugoslavije.

Ko su to beogradski Crnogorci? Prvo da vidimo ko od Crnogoraca, gradjana Beograda, ne spada u beogradske Crnogorce.

U beogradske Crnogorce ne spadaju pripadnici beogradske elite u oblasti nauke, umjetnosti, publicistike i biznisa. Dakle, one elite u kojoj uocljivim brojem participiraju Crnogorci, bilo da se oni os jecaju Srbima, bilo Crnogorcima. Po prirodi stvari, tim ljudima su dovoljni rezultati njihova rada kao produkt njihove naglasene sposobnosti. Ti maksimalno ostvareni ljudi elitno predstavljaju i svoj e porijeklo i svoje gradjansko mjesto u Beogradu i Srbiji. Rijedak je slucaj da se tako ostvareni Crnogorac politikantski ukljucuje u politicka pitanja iz oblasti odnosa Crne Gore i Srbije. Medjutim, javni stav takvog covjeka, neki put i njegovo cutanje o datom politickom problemu, najcesce pomogne da se taj problem raz rijesi.

U beogradske Crnogorce ne spadaju, osim kao gradjani Beograda, ni mnogobrojni ljudi koji casno zive i rade u oblasti prosvete, zdravstva, proizvodnje, administracije i svih drugih zanimanja. Dosledno se moze reci da nema ni jednog oblika rada i zanimanja u Beogradu, kao i u drugim velikim srbijanskim gradovima, gdje Crnogorci ne ostvaruju svoj radni i moralni ugled. Ti ljudi, najcesce, jednako v ole Crnu Goru, odakle su porijeklom i Srbiju ciji su gradjani. Ni oni, kao i njihovi zemljaci iz elitne grupe, nemaju potrebe da svoju afirmaciju traze politikantskim mijesanjem u odnose Srbije i Crne Gore. To ne znaci da se oni politicki ne opredjeljuju zavisno od propagande koja se na njih stalno emituje. Ipak, ti gradjani koji su srasli sa svojim radom mnogo znace kao prirodno vezivno tkivo u odnosima Crne Gore i Srbije.

Beogradski Crnogorci ne pripadaju ni prvoj, elitnoj, grupi ni drugoj, koju sad pomenusmo. Beogradski Crnogorci su nesto trece. To su oni Crnogorci koji dokazuju da su jaci Srbi nego sto su i sami Srbijanci, i da Crna Gora nema ni onoliko specificnosti koliko joj svaki razborit Srbijanac p riznaje. Beogradski Crnogorci htjeli bi da budu elita, oni o eliti stalno sanjaju, ali Bog im nije dao ulaznicu za to drustvo. Beogradski Crnogorci sve preduzimaju da se pokazu kao ideoloske vodje dr uge grupe Crnogoraca u Beogradu i Srbiji, one koju cine ljude od gradjanskog rada i reda, a u stvari oni tim korifejstvom, u koje im niko ne vjeruje, grcevito traze puteve da bi im se priznao status ljudi koji su politicki isprednjacili drugoj grupi i da zato nijesu manje elitni od prve grupe. Doslovno, bjezeci od svoje prosjecnosti ne biraju sredstva da se pokazu kao politicki usmjerivaci crnogorske mase u Srbiji i srpskog gradjanstva u Crnoj Gori. Iako su duboko svjesni da ne mogu biti elita iz prve grupe, beograd ski Crnogorci traze oblast kojom ne raspolaze prava elita da bi zauzecem te oblasti pribrali dokaze da su sami oformili svoju elitu. Beogradski Crnogorci promovisali su borbu za ocuvanje srpstva i pr avoslavlja u Crnoj Gori, kao zanimanje koje im je Bog dao, a koja znaci da sve treba priloziti na oltar Crne Gore kao najzdravijeg organa u tijelu velike Srbije. Beogradski Crnogorci kao garanti opstanka drzavne zajednice Cr ne Gore i Srbije, su se od trenutka raspada druge Jugoslavije rastrcali po Crnoj Gori, najcesce gostujuci u Vasojevicima, Zeti i Grblju, kao prostorima jakog srpskog osjecanja. Putevi tih nacionalnih spasilaca, u licu pisaca, naucnika i biznismena, ukrstaju se s putevimam socijal-militantnih politicara koje politicki-rusticno predstavlja g. Seselj i urbano kabinetski g. Kostunica. Ti beogradski Crnogorci cesto su na zajednickim tribinama s unitarnim politicarima, stopljeni jedni s drugima, kao nokat s mesom.

U potonje vrijeme, konkretno od trenutka raspada DPS, na te vec uhodane unitarno-sovinisticke puteve stupila je grupa Crnogoraca koji obitavaju u Beogradu kao ministri u Saveznoj vladi, bolje reci u usluznom servisu g. Slobodana Milosevica. Ti ministri su novokomponovani beogradski Crnogorci koji su u odnosu na beogradske Crnogorce, koje predstavljaju gospoda Zecevic, i Djuretic, isto sto i borc i NOB sa dva svjedoka prema prvoborcima sa spomenicom.

Djelovanje beogradskih Crnogoraca po Crnoj Gori, i u Beogradu prema Crnoj Gori, nije privlacilo osobitu paznju DPS, dok je bio u cjelini, niti koalicije Narodna sloga, jer se smatralo, bar sto se tic e koalicije, da njihova aktivnost ipak ne prelazi okvire folklornog i malovaroskog politickog mentaliteta. Samo je Narodna stranka cesto upozoravala na njih kao na pomocnike pete kolone unitarista ko ju, u obliku raznih stranaka produkuje politika Milosevic-Bulatovic. Samo su, izgleda, manjinski narodi u Crnoj Gori gledali na njih kao na simptom politicke epidemije koja moze biti opasna za gradja nski mir u Crnoj Gori, posebno za gradjanski status nepravoslavnog zivlja.

Upozoravanje Narodne stranke na beogradske Crnogorce i unitarnu petu kolonu u Crnoj Gori, shvaceno je ozbiljno tek poslije objavljivanja Sporazuma o demokratizaciji Crne Gore, koji su potpisali visev jerska i visenacionalna parlamentarna opozicija i reformska opcija DPS kojoj predsjedava g-dja Pejanovic-Djurisic. Naime, kad je g. Momir Bulatovic taj Sporazum nazvao opasnoscu po Crnu Goru, to je b io jasan signal beogradskim Crnogorcima da zaprijete Crnoj Gori kako ce organizovati citave milione Crnogoraca koji zive van Crne Gore i dovesti ih u junacke Vasojevice da bi se stalo na put nacional no i vjerski necistoj opoziciji koja hoce da Mila Djukanovica, tog razbijaca srpstva i ugoslavije, instalira za predsjednika srpske Sparte. Taj pohod na Crnu Goru imao je uvodni ton u prisustvu beogradski h Crnogoraca na kolasinskom Kongresu g. Bulatovica.

Dakle, beogradski Crnogorci planiraju pohod na Crnu Goru onoga tipa koji je Slobodan Milosevic bio usmjerio na Sloveniju. Tu namjeru treba sto prije ozbiljno razmotriti, najbolje bi bilo na vanrednoj skupstini Crne Gore.

Predlozicu potpisnicima Sporazuma o demokratizaciji Crne Gore, da se javno odredimo prema recenoj namjeri beogradskih Crnogoraca.

Smatram da Savezna Republika Jugoslavija, kao zajednicki interes Srbije i Crne Gore moze opstati samo ako presahnu pohodi na Crnu Goru kakve pripremaju beogradski Crnogorci i njihovi nalogodavci, gos poda Milosevic i Bulatovic.

(Autor je predsednik Narodne stranke).