IGNORANTSKI STAV JUGOSLAVIJE PREMA KOSOVSKOM PROBLEMU

Godine 1992. dr Rugova i tadasnji jugoslovenski premijer g. Milan Panic u Pristini su se sastali i bili su ti prvi poceci najavljenog albanskog-jugoslovenskgo dijaloga. Ali, ubrzo je bio smenjen g. Panic pod velikim srpskim spritiscima i tako je taj dijalog na samom pocetku bio osudjen na propast. Zasto se to desilo, zasto srpska strana tada, i godinama, i sada, grlato pred stranom javnoscu (ne)diplomatski tvrdi kako “albanska strana nije za dijalog"?!

Trebalo je proci ni manje ni vise nego sedam godina da srpske vlasti, odnosno jugoslovenske, dodju u Pristunu na kobajagi dijalog s Albancima, iako taj dolazak vise lici na neku farsu ili tiradu nego na istinsku volju za dijalogom. Trebalo je cekati i one preporuke Kontakt grupe da bi taj dijalog napokon poceo. I tada, posle sedam godina, srpska strana ipak je priznala da na Kosovu postoje Albanci, da su realan subjekat i da se s njima mora stupiti u dijalog.

Sedam godina unazad niko, ama bas niko, ni srpska vlast, ni opozcija, nisu hteli cuti da postoji kosovski problem. Albancima je bilo preporuceno: “Ako vam se zivi ovde kako mi diktiramo - izvolite, ako ne, onda put pod noge i eto vam Albanija, tamo preko Prokletija..."

Nazalost, to je bila i danas ista Srbija, ta ista Jugoslavija, koja je imala i jos ima ingorantski odnos prema kosovskom problemu. Nazalost, Jugoslavija, odnosno Srbija, isterali su van sistema sve sto se zvalo albansko na tlu Kosova, te su mislili “nece Albanci za dugo to trpeti pa ce biti prinudjeni kad-tad prihvatiti i kost u grlu te ce se oni vratiti Srbiji..." Godine su prosle, Albanci se nisu pokorili, nisu prihvatili “kost u grlu" i sedam godina cekali su gandijevski da bi mirnim putem resili to sto se zove kosovsko pitanje... Uzalud su cekali istinski dijalog, ali nazalost, do njega nije doslo. Zasto - to najbolje zna jugoslovenska, odnosno srpska strana. Kosovski Albanci su optuzivani vise od sedam godina kako “nisu za dijalog, ali koliko nas pamcenje sluzi sem g. Milana Panica, tadasnjeg jugoslovesnskog premijera, niko nije pokazao istinsku volju za takav dijalog. Taj M. Panic znao je licno doci u Pristinu te u bas onoj zgradi kosovske Skupstine sreo se sa dr Ibrahimom Rugovom. Zar ovaj dokaz nije dovoljan da pokaze da Albanska strana jeste i bila je spremna na dijalog, ali ne i na monolog koji sad nudi srpska vlast i u tome ima podrsku, nazalost, i srpske opozicije.

I kako zapoceti taj famozni albansko-srpski odnosno jugoslovenski dijalog, kad se Albancima unapred kaze: “O nezavisnosti - ne, o republici u sklopu Jugoslavije - ne, o teritorijalnoj autonomiji - ne, a o svemu ostalome - da"!!!

Zaista, zar nije smesno, zar nije apsurdno. Sta je ostalo od zahteva kosovskih Albanaca i da li ima smisla poceti taj dijalog kad ti se kaze: “Albanci, vi se tretirate kao trecerazredni gradjani ove zemlje, i kao takvi cete ostati i za vreme dijaloga, i posle njega..."

I tako, neki portparoli srpske, odnosno jugoslovenske vlasti, slobodno mogu svakog dana tri puta posle jela, kao “terapiju", svome narodu govoriti “Albanci nisu za dijalog". Srpski narod treba da zna da Albanci jesu za dijalog, i bili su za istinski dijalog, te da imaju svoje zahteve bas kao sto i srpska, odnosno jugoslovenska strana ima svoje. Kroz istoriju se zna da neki razgovori i posle ratova pocinju od nule. Medjutim, sve se bojim da je srpska, odnosno jugoslovenska strana, izabrala ono najgoru opciju za resavanje kosovske krize, a to je ona ratna. Ako sve to spada, odnosno ako se uklapa u jugoslovensku vojnu planimetriju, onda i nije cudo da ce se desiti Cecenija i u Jugoslaviji. Kosovski Albanci niti misle, niti planiraju tako nesto, osim ako im se rat nametne. A to bi bilo pogubno za obe strane. Nazalost, Bosna nam je najsveziji primer.

Esad Dujaka, novinar